ร่างสูงของจื่อเทาเดินไปตามถนนสายเดิมอย่างเบื่อหน่าย การไม่ได้เจอหน้าคนบางคนมาตลอดอาทิตย์ยิ่งทำให้หน้าที่ดูน่ากลัวอยู่แล้วยิ่งน่ากลัวเข้าไปอีก จนคนที่เดินผ่านไปมาได้แต่แหวกทางให้เดินกันเป็นแถว แค่ลำพังเสื้อที่ใส่ก็บอกยี่ห้อแล้วว่ามาจากที่ไหน มีแค่คนไม่กลัวตายเท่านั้นแหล่ะที่จะกล้าเข้าใกล้
“เฮ้ย ไอ้น้อง” เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นก่อนที่กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งจะเดินออกมาจากซอย จื่อเทาแสยะยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายก็อยู่ใน ยูนิฟอร์มคล้ายๆเขา ต่างกันก็แค่สีเสื้อแล้วก็ชื่อสถาบัน
หึ ก็ดีช่วงนี้แมร่งหงุดหงิด กำลังหาที่ระบาย
“ได้ข่าวว่ามึงน่ะ เจ๋งมากใช่ไหม ว่ะ” คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าตะโกนถาม
“หึ ไม่รู้สิว่ะ อืม แต่กูคิดว่าตัวเองคงจะเก่งเพราะไม่งั้นพวกมึงคงไม่กลัวกูจนยกพวกมาเยอะขนาดนี้หรอก” จือเทาบอกก่อนจะปรายตามองคนร่วมยี่สิบคนที่ล้อมเขาอยู่
“ปากดีนักนะ มึงนะ กูก็อยากรู้เหมือนกันว่า ฮวาง จื่อเทา ของ สถาบัน SM น่ะมันจะเก่งสักแค่ไหน”
“หึ แล้วมึงรออะไรล่ะ”
ไม่พูดเปล่า แต่ประเคนฝ่าเท้าเข้าที่กลางอกของคนที่อยู่ใกล้ที่สุดไปด้วย
“เหี้ย อย่าอยู่เลยมึง”
“เฮ้อ ไอ้เซฮุนสมองปลาทองจริงมึง” ร่างโปร่งอยากจะเขกหัวตัวเองแรงๆสักล้านครั้งดันลืมสมุดการบ้านไว้ที่โรงเรียนซะได้ เฮ้อ
“เธอๆ ข้างหน้าเด็กช่างกลตีกัน อย่าเพิ่งไปเลยนะเดี๋ยวจะโดนลูกหลง” เสียงของผู้หญิงที่ยืนคุยกันอยู่ข้างๆดังขึ้น เซฮุนปรายตามองก่อนจะยืนรอรถเมล์ต่อเพราะมันไม่ใช่เรื่องของเขา ถึงเขาจะเป็นเด็กช่างแต่ก็ใช่ว่าจะตีกับใครไปทั่วนะ
“นี่ๆ ยี่สิบรุมหนึ่งเชียวนะ ฝ่ายที่โดนรุมน่ะ ใส่เสื้อเหมือนของน้องคนนี้เลย” ผู้หญิงคนนั้นบอกก่อนจะชี้มาที่เขา เซฮุนเริ่มเอะใจนิดๆ ถ้าใส่เสื้อเหมือนเขาก็แปลว่าเป็นคนในสถาบันสินะ เหอะ แบบนี้ คงต้องยุ่งหน่อย เพราะศักดิ์ศรีมันค้ำคออยู่
ร่างโปร่งวิ่งไปตามทางก่อนจะพบเข้ากับกลุ่มคนที่กำลังตะลุมบอลกันอยู่ พลางสอดส่ายสายตาหาคนสถาบันเดียวกัน
“ไอ้โยธา!!!” เซฮุนตะโกนลั่น เมื่อเห็นชัดว่าไอ้คนที่มันกำลังสู้กับคนยี่สิบคนอยู่เนี่ย คือคู่อริของตัวเอง
สัดเอ้ย แมร่งโง่หรือโง่ว่ะ ถึงจะเก่งแค่ไหนแต่มันจะไปสู้คนยี่สิบคนแถมอาวุธครบมือได้ยังไง
พลั๊ก!!
เท้าของร่างโปร่งถีบเข้ากลางหลังของคนที่อยู่ใกล้ที่สุดก่อนที่มันจะถลาไปไกล
“เหี้ยใครถีบกูว่ะ” คนที่ถูกถีบสบถลั่น
“กูเอง” เซฮุนบอกเสียงเข้ม ก่อนที่ทุกสายตาจะหยุดมองที่คนมาใหม่
“ไอ้หัวสี!!” คนที่กำลังสู้อยู่ตะโกนลั่นเมื่อเห็นว่าคนที่มาเป็นใคร
“มึงมาทำไม กลับไปเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวแมร่งก็โดนหรอก” จื่อเทาตะโกนบอก
“กูไม่กลับ กูก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ เรื่องอะไรกูจะกลับ ตัวไหนแน่จริงก็เข้ามา!!” ร่างเพรียวตะโกนลั่น ก่อนที่ความวุ่นวายจะเริ่มต้นอีกครั้ง แม้จะมั่นใจว่า เซฮุน เก่งพอตัวแต่จื่อเทาก็อดห่วงไม่ได้ ลำพังให้เขาสู้กับพวกมันคนเดียวยังจะดีซะกว่า
พลั๊ก!!
หมัดปริศนากระแทกเข้าที่มุมปากของร่างโปร่งจนได้เลือด แต่คนที่โมโหกลับเป็นจื่อเทา
“ไอ้เห้ย มึงต่อยเมียกูเหรอสัด!!” จื่อเทาที่เลือดขึ้นหน้ากระโดดถีบคนต่อย จนเซไปหลายเมตร ก่อนจะเข้าไปช่วยคนที่เหมือนจะเสียท่าไว้
“เหี้ย กูไหวน่ามึงจะมาทำไมเนี่ย”
“ไหวเหี้ยไร ปากแตกแล้วเห็นไหม ทำไมชอบทำให้กูเป็นห่วงจังห่ะ” แม้ในสถานการณ์แบบนี้ ก็ยังเถียงกันได้ เพลียกับพวกมันเหลือเกิน
“เฮ้ย จะห่วงใยกันอีกนานไหม ถ้าห่วงกันนักก็ไปห่วงกันในนรกด้วยกันเลยไหม” เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นก่อนที่สปาตาร์จะถูกงัดออกมาโชว์
“ไอ้เหี้ย เล่นของแบบนี้ ลูกหมานิสัด” จื่อเทาตะคอก
“กูไม่สน วันนี้ กูจะเอาเลือดพวกมึงมาล้างตีนกู” ร่างนั้นเงื้อดาบขึ้นหวังจะฟันคู่อริ แต่….
หว๋อๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้เหี้ย พ่อมึงมาเผ่นสิว่ะ” เมื่อได้ยินเสียงรถตำรวจทั้งหมดก็ เหมือนมดแตกรัง จื่อเทารีบคว้าร่างโปร่งวิ่งออกจากซอยทันที
“แถวนี้บ้านมึงนิ งั้นไปห้องมึงแล้วกัน” ร่างสูงพูดเองสรุปเองเสร็จก่อนจะลากอีกคนไปตามทางที่คุ้นเคย
“โอ้ย เหนื่อยชะมัด” ร่าโปร่งสบถลั่นก่อนจะกระแทกตัวลงบนโซฟา
“ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวกูทำแผลให้” ร่างสูงยื่นผ้าขนหนูให้ก่อนจะมองด้วยแววตาห่วงใย
มันจะมาไม้ไหนของมันว่ะไอ้เหี้ยนี่
“ไม่เป็นไรหรอกแผลแค่นี้เอง ไกลหัวใจ” เซฮุนเอ่ยติดตลก
“กูไม่ขำ บอกว่าไปอาบน้ำแล้ว กูจะทำแผลให้ ลุกเดี๋ยวนี้” เสียงสั่งเฉียบขาดทำให้เซฮุนลุกไปอาบน้ำอย่างเสียไม่ได้ แม้ว่าจะยัง งงๆกับท่าทีของอีกฝ่ายอยู่ก็ตาม
จื่อเทามองไปรอบๆห้องที่ไม่ได้มาเกือบสองอาทิตย์ก่อนจะถอนหายใจอย่างแรง ตอนที่ตีกับพวกนั้นแค่เห็นร่างโปร่งวิ่งเข้ามาหัวใจมันก็หล่นไปถึงตาตุ่ม กลัว กลัวว่าอีกคนจะบาดเจ็บ ลำพังตัวเองน่ะมันไม่เท่าไหร่หรอก แต่เขาไม่อยากเห็นคนๆนี้ต้องเจ็บตัวเลย
“เอ๋า มึงน่ะก็ไปอาบน้ำซะสิ” ผ้าขนหนูที่เคยใช้เป็นประจำเวลาที่มาถูกโยนมาให้ ก่อนที่ร่างโปร่งจะนั่งลงข้างๆ
“ไปอาบน้ำสิ สภาพมึงนี่แทบดูไม่ได้เลย แล้วไม่ต้องคิดจะทำแผลให้กูนะ สภาพนี้แผลกูจะติดเชื้อหนักกว่าเดิมซะมากกว่า” เซฮุนบ่น
“อ้อ เสื้อผ้ามึง อยู่ในตู้นะ หาเอาเอง กูไม่เซอร์วิส มึงขนาดนั้นนะเว้ย” ร่างโปร่งตะโกนตามหลังคนที่เข้าห้องน้ำไป
ภาพของร่างสูงที่เข้ามาช่วยตอนที่เขากำลังจะถูกต่อยแวบเข้ามาในสมองจนแทบจะเผลอยิ้ม
เหี้ย คิดว่าเท่ห์หรืองไงว่ะที่ทำแบบนั้น แต่ว่า มึงก็เท่ห์ จริงๆนะแหล่ะ
ห๊ะ ไอ้ฮุน เอาอีกแล้วๆ คิดอะไรไม่เข้าท่าอีกแล้วนะมึง
จื่อเทาอมยิ้มเมื่ออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอร่างโปร่งทำท่าทางตลกๆอยู่บนโซฟา คนบ้าอะไรว่ะ เขกหัวตัวเองเล่น มีเมียเป็นคนบ้าแล้วมั้งกู แต่ว่า มันเป็นคนบ้าที่น่ารัก เนาะ
ห๊ะ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้กูคิดอะไรว่ะ กูคิดอาร๊ายยยยยยยย น่ารัก น่ารักเหรอ
“อะ เอ่อเดี๋ยวกูทำแผลให้นะ” จื่อเทาตะโกนบอกก่อนจะถือกล่องปฐมพยาบาลมาวางลงข้างร่างโปร่ง
“อืม” เซฮุนพยักหน้า
สำลีที่ชุบแอลกอฮอล์ค่อยๆเช็ดลงบนแผลของอีกคนอย่างแผ่วเบา มันเบาจนเซฮุนต้องเงยหน้าขึ้นมามองให้แน่ใจว่าไอ้คนที่ทำแผลให้เขาอยู่ตอนนี้คือ ไอ้หัวหน้าโยธานั่นจริงๆเหรอ
“แสบเหรอ” เสียงท้มที่เจือแววห่วงใยเอ่ยถาม
“ปะ เปล่า” เซฮุนตอบเสียงเบาก่อนจะก้มหน้าเพื่อหลบตา
“เดี๋ยวกูเป่าให้นะจะได้ไม่แสบไง”
ร่างสูงไม่พูดเปล่าแต่กลับก้มลงไปเป่าแผลให้อีกคนอย่างแผ่วเบา
ตึกๆๆๆ
เซฮุน คิดว่าตัวเองกำลังจะหัวใจวายตาย เพราะตอนนี้หัวใจของเขามันเต้นแรงมาก มากจนมันแทบจะกระเด็นออกมานอกตัว
“ที่กูจะบอกก็คือ ไอ้การนอนด้วยกันมันอาจจะไม่ทำให้รักกันก็จริง แต่เรื่องราวหลังจากนั้นต่างหากที่จะทำให้มึงรัก มึงอยู่กับมันมาเกือบเดือนเนี่ย ไม่รู้สึกอะไรเลยรึไงว่ะ”
คำพูดของเพื่อนตัวเล็กดังขึ้นในหัวก่อนที่เซฮุนจะเงยหน้ามองร่างสูงที่กำลังทำแผลให้
นี่กู “คิด” อะไรกับมึงจริงๆ เหรอว่ะ
“นี่มึงไม่สบายเหรอ ทำไมหน้าแดงๆ” ร่างสูงเอ่ยถาม
“ปะ เปล่า มะ ไม่ได้เป็นอะไร” เซฮุนตอบ จะบอกได้ไงเล่าว่าอาย คนตรงหน้า บอกไปก็เสียฟอร์มแย่สิ
“ไม่เป็นอะไร หน้าแดงขนาดนี้ ไหนวัดไข้สิ” ร่างสูงบอกก่อนจะเอาหน้าผากของตัวเองทาบหน้าผากของร่างโปร่ง
เหี้ย บ้านมึงเขาวัดไข้กันแบบนี้เหรอ เซฮุนทำได้แค่ด่าในใจ
“ไม่มีไข้ จริงๆ ด้วย งั้นที่มึงหน้าแดง เพราะเขินกูอ่ะดิ”
“ใครเขินมึง สัด เอาหน้าออกไปห่างๆเลยนะ” เซฮุนแหวลั่น ก่อนจะพยายามผลักอีกฝ่ายออกให้พ้นตัว
“ชู่ว์ ฟังสิ หัวใจมึงเต้นใหญ่เลย” ร่างสูงบอก ทั้งที่ๆหน้าผากของทั้งคู่ยังแนบกันอยู่
“ไอ้เห้ย หัวใจไม่เต้น กูก็ตายดิ”
“ใช่ที่ไหนเล่า มึงฟังดีๆสิ หัวใจมึงกับหัวใจกูน่ะ มันเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน” จื่อเทาบอกก่อนจะจับมือเรียวทาบบนหน้าอกซ้ายของตัวเอง
“มึงได้ยินไหม”
เซฮุนอยากจะบ้า บรรยากาศ สีชมพูอมม่วงนี่มันอะไรกัน ไอ้บ้านี่โดนต่อยจนสมองกระทบกระเทือนหรือไง ถึงได้มาหวานใส่เขาขนาดนี้เนี้ย
กูเขินจะตายอยู่แล้วนะสัด
“เซฮุน”
“หืม” ร่างโปร่งขานรับก่อนที่จะต้องเบิกตาโพลงเมื่อริมฝีปากของอีกคนกำลังทาบทับลงมาอย่างช้าๆ รสจูบที่ไม่เร่งเร้าแต่อ่อนโยนทำให้คนถูกจูบถึงกับเคลิ้มไหว มันไม่ใช่การจูบแบบตักตวงความสุขคนเดียวเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ร่างโปร่งรับรู้ว่าอีกคนกำลังมอบความสุขให้เขาอยู่เช่นกัน มันอ่อนโยน เนิบนาบและเว้าวอนอยู่ในที เรียวลิ้นช่ำชองกวาดต้อนให้เจาจนมุม เผลอไผลไปกับความหวานตรงหน้าอย่างห้ามไม่อยู่
,..............................TBC.............................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น