“ห้องมึงเล็กชะมัด เมื่อไหร่จะย้ายห้องสักทีว่ะ”
“ถ้ามึงอยู่ไม่ได้ มึงก็กลับบ้านมึงไปเลยไป กูรำคาญ” ร่างโปร่งปรายตามองคนที่นอนเอกเขนกอยู่หน้าทีวีอย่างไม่สบอารมณ์ หลังที่ไอ้บ้านี่มันลากเขากลับมาที่หอพักทั้งๆที่โรงเรียนยังไม่เลิกวันนั้น นี่ก็ปาเข้าไปเป็นอาทิตย์แล้วที่มันยังมาห้องเขาทุกเย็น มาถึงก็นั่งๆนอนๆ แล้วก็ดู การ์ตูน เออ ฟังไม่ผิดหรอก ไอ้เหี้ยหัวหน้าแผนกโยธาที่ตีกับใครเขาไปทั่วติดการ์ตูน ถ้ามันเป็นการ์ตูนต่อสู้ที่เด็กผู้ชายเขาดูกันก็คงไม่แปลกเท่าไหร่ แต่ไอ้นี่มันติด นาลองกระรอกน้อยเหิรฟ้า ไอ้กระรอกขี้แย แถมอ่อนแอที่สุดแบบนั้นนะ การ์ตูนสุดโปรดของนักเลงใหญ่ บอกตามตรงว่าเพลีย
“ไล่กูเหรอ มึงกล้าไล่กูเหรอ” ร่างสูงแหวลั่น
“ก็เออสิว่ะ แมร่งกูก็ไล่มึงอยู่ทุกวันเนี่ย ทำไมมึงไม่ไปสักที”
“เหอะ กูไม่ไป กูบอกมึงแล้วไงว่ากูจะตามมึงไปทุกที” ร่างสูงบอกก่อนจะยักคิ้วให้คนตรงหน้าเป็นเชิงเยาะเย้ย
“ไอ้หน้าด้าน”
“ด่าผัว มันไม่ดีนะจ๊ะ โบราณเขาว่ามันบาป” ร่างสูงเอ่ยล้อ
“ไอ้เหี้ย บอกกี่ครั้งแล้ว ว่ามึงไม่ใช่ผัวกู ไม่ใช่ และไม่มีวันใช่ด้วย”
“มึงหนีความจริงไม่ได้หรอก ยังไงๆ มึงก็เป็นเมียกูไปแล้ว”
เซฮุนอยากจะบ้า ไอ้หัวหน้าแผนกนี่ฉาบหน้าด้วยปูนซีเมนต์หรืองไง ทำไมมันหน้าด้านแบบนี้ ไล่เท่าไหร่ ด่าเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมไป ทุกวันนี้ตัวติดกันจนคนสงสัยทั้งสถาบันแล้ว ถ้าไม่ติดว่าพวกมันยังเกรงใจ หมัดเขาอยู่ล่ะก็ปานนี้โดนซักฟอกจนขาวเท่า อาจารย์ซูโฮแล้วมั้ง
“นี่กูหิวแล้ว หาไรให้แดกหน่อยสิ”
สั่ง สั่งจริง นอกจากจะมาเกะกะ ขวางทางผลาญน้ำผลาญไฟในห้องเขาแล้ว ท่านยังทำตัวเยี่ยงพระราชา คือ สั่งๆๆๆ แล้วก็สั่ง
“ไม่มี ขี้เกียจ ไม่อยากทำ ชัดม่ะ” ร่างเพรียวแหวลั่นก่อนจะกระแทกตัวลงบนโซฟา
“มึงแมร่งเป็นเจ้าบ้านภาษาอะไรว่ะ แขกมาบ้านไม่ทำกับข้าวต้อนรับเลย” ร่างสูงตัดพ้อ ก่อนจะนั่งหน้ามุ่ย
นี่ก็อีกเรื่องที่ถือว่าเป็นสิ่งมหัศจรรย์ คงไม่มีใครเคยเห็น ฮวาง จื่อ เทา อ้อนใช่ไหม แต่เขาคนนี้ นาย โอเซฮุนเห็นมาจะครบอาทิตย์แล้ว แรกๆก็ตกใจจนเกือบช็อคตายเหมือนกัน แต่เห็นทุกวันๆแล้วมันก็ชิน ไอ้บ้านี่ นิสัยคุณหนูจะตาย พอไม่ได้อะไรดั่งใจหน่อยก็นั่งหน้างอ ดีนะที่มันไม่ลงไปดิ้นกับฟื้น
“ไปหาซื้อมาแดกเองสิ เรื่องอะไรกูต้องทำให้มึง”
“เมียเหี้ย อะไรว่ะ ไม่ดูแลผัวเลย มึงนี่เป็นเมียที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ กูสั่งพไก่ทอด มากินก็ได้ แล้วกูจะกินคนเดียวด้วย หึ” ว่าแล้วร่างสูงก็สะบัดหน้าออกไปโทรศัพท์ที่ระเบียง
เซฮุน มองคนที่คุยโทรศัพท์อยู่นอกระเบียงด้วนสีหน้าครุ่นคิด ตั้งแต่รู้จักกันมา จนจะครบอาทิตย์ ดูเหมือนว่าหลายๆเรื่องของ ฮวาง จื่อเทา จะไม่ใช่อย่างที่เขาเคยคิดแม้แต่น้อย ใครมันจะไปคิดว่างานอดิเรกของพ่อนักเลงใหญ่คนนี้คือการดูการ์ตูน ชอบทำหน้างอเวลาที่ถูกขัดใจ แถมขี้น้อยใจสุดๆ
ตัวจริงของนายเป็นแบบไหนกันแน่นะ จื่อเทา
วันต่อมา…
“โอ เซ ฮุน” ร่างเพรียวสะดุ้งทันทีที่เสียงหนึ่งเรียก ก่อนที่เพื่อนร่างเล็กจะจ้องเขาอย่างเอาเรื่อง
“มีไรว่ะ ไอ้หมาน้อย” เซฮุนเอ่ยทักเพื่อนตัวเล็กด้วยใบหน้าตื่นๆ
ซวยล่ะกู ดันมาเจอไอ้หมามันซะได้ เอาไงดีว่ะ
“มึงมีอะไรปิดบังกูอยู่หรือเปล่า” ร่างเล็กถามเสียงเข้ม
“อะไร กูมีอะไรปิดบังมึง ไม่มีนี่” เซฮุนตอบ ก่อนจะเสมองไปด้านข้าง พร้อมกับเหงื่อที่เริ่มชื้นที่มือ
มึงเป็นอะไรของมึงว่ะ โอเซฮุน มึงไม่มีอะไรปิดบังเพื่อนนิหว่า เอ๊ะ หรือมีว่ะ
“อย่ามาโกหก ช่วงนี้ใครๆเขาก็เห็นว่ามึงตัวติดกับไอ้หัวหน้าโยธานั่นตลอด บอกกูมานะว่ามึงไปสนิทกันตอนไหน ทำไมกูไม่เคยรู้” ร่างเล็กคาดคั้น
“สนิทอะไร ไม่มี๊ กูแค่บังเอิญเจอมันบ่อยๆเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรหรอกน่า คิดมาก ถ้ามีจริงๆกูจะกล้าปิดมึงเหรอ”
“เหอะ ให้มันจริง” ร่างเล็กคาดโทษก่อนจะวิ่งกลับไปเข้าห้องของตัวเอง
ฟู่ ร่างโปร่งเป่าปากด้วยความโล่งใจ
ว่าแต่กูโล่งใจเรื่องอะไรว่ะ
บ้าน่า โอเซฮุน มึงโล่งใจเพราะไม่ถูกคาดคั้นเรื่องไอ้เหี้ยนั้นเหรอ บ้าไปแล้ว ทำไมต้องโล่งใจว่ะ คนหล่อ งงตัวเอง
“มึงดูๆ” ซิ่วหมิ่นสะกิดลู่หานให้ดูหัวหน้าแผนกที่ตอนนี้กำลังนั่งเหม่อลอยประหนึ่งว่าโลกนี้มีกูคนเดียวอยู่
“เออกูเห็นแล้ว” ลู่ห่านบอก ก่อนจะหันไปขอความเห็นจากรองหัวหน้า
“มึงว่ามันเป็นอะไรว่ะคริส”
“ถ้าเป็นคนอื่น กูคงคิดว่ามัน มีความรัก แต่นี่เป็น ฮวางจื่อเทา หัวหน้าแผนกโยธาของเรา กูเลยไม่แน่ใจว่ามันจะเหมือนคนอื่นเขาหรือเปล่า ร้อยวันพันปีกูไม่เคยเห็นมันชอบใครสักครั้งนะเว้ย ปกติแมร่งน้ำแตกแล้วแยกทางตลอด” คริสบอกก่อนจะจ้องรุ่นน้องไม่วางตา
“แต่ไอ้ที่กู กับไอ้หมิ่นเห็นน่าจะพอเป็นเครื่องยืนยันได้นะเว้ย” ขนาดคนที่ไม่เคยคิดจะสนใจอะไรอย่างเฉิน ยังให้ความสนใจกับท่าทางของท่านหัวหน้า แปลว่าประเด็นนี้ น่าสนใจจริงๆ
“มันก็ยังฟันธงไม่ได้เว้ย นอกจากกูจะเห็นกับตาตัวเอง!!” คริสบอกอย่างหมายมาดก่อนที่ร่างสูงจะสื่อความหมายกับเพื่อนผ่านทางสายตา
ต้องรู้ให้ได้ว่า หัวหน้า เป็นอะไร
ในขณะที่คนสนิททั้งสี่กำลังปรึกษากันอย่างเคร่งเครียด ท่านหัวหน้าแห่งแผนกโยธาก็กำลังเครียดไม่ต่างกัน เมื่อพบว่าในมือถือของตัวเองมีรูปใครบางคนอยู่เต็มไปหมด
มันมาได้ยังไงว่ะ จำได้แค่ว่า เวลาที่ ไอ้หัวสี มันเผลอทำท่าทางแปลก มันตลกดี ก็เลยหยิบมือถือตัวเองมาถ่ายเก็บไว้กะจะเอาไว้ล้อมันแต่ไหง ไปๆมาๆ ในมือถือของเขาถึงมีรูปมันอยู่เกือบร้อยรูปว่ะ
จื่อเทาเครียด กูเป็นอะไรไปว่ะ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“เหี้ยใครโทรมาว่ะ” ร่างสูงสบถลั่นก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่าใครโทรมา ก็ตั้งแต่ที่ (บังคับ) แลกเบอร์กันเมื่ออาทิตย์ที่แล้วก็ไม่เห็นว่าอีกคนจะโทรมาสักนิดมีก็แต่เขาที่โทรไป (ซึ่งก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าโทรไปทำไม) ครั้งนี้นับเป็นครั้งแรกที่เบอร์ของใครบางคนโชว์ที่หน้าจอ
“เฮ้ยๆ ไอ้หมิ่น ไอ้เฉิน ไอ้คริส จื่อเทามันยิ้มว่ะ มันยิ้ม” ลู่ห่านสะกิดเพื่อนยิกๆ เมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังยิ้ม คนอื่นยิ้มน่ะมันไม่แปลกหรอก แต่คนอย่าง ฮวาง จื่อเทายิ้มเนี่ย มันแปลก แปลกมากจนอยากจะถ่ายรูปแล้วอัดกรอบโชว์ รู้จักมันมาสองปีมันยิ้มไม่ถึงสิบครั้งแต่ครั้งนี้มันยิ้มเพราะโทรศัพท์ดัง พระเจ้าช่วยลูกด้วย ลูกจิเป็นลม
“เงียบน่าไอ้ลู่ ดูอย่างเดียวพอ” คริสบอกก่อนที่คนทั้งสี่จะจ้องร่างสูงเป็นตาเดียว
“ฮัลโหล โทรมามีไรว่ะ” แม้เก๊กเสียงเข้มรับสาย แต่จื่อเทากลับไม่สามารถหยุดยิ้มได้เลย
“เปล่า กูจะโทรมาบอกว่า วันนี้มึงไม่ต้องมารอกูที่แผนกนะ กูจะกลับเอง” ประโยคที่ปลายสายบอกทำให้จื่อเทา รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาซะเฉยๆ
“ทำไม ทำไมถึงไปไม่ได้ทุกวันก็ไปได้นี่ ทำไมวันนี้ห้าม!!” ร่างสูงตะคอก
แมร่งหงุดหงิด มันจะไปไหน กับใครว่ะ ถึงกลับพร้อมกันไม่ได้ อย่าให้กูรู้นะมึง
“แล้วมันเรื่องอะไรที่กูต้องบอกมึง กูโทรมาแค่นี้แหล่ะ”
“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวสิว่ะ” ร่างสูงโวยวายใส่โทรศัพท์แต่สายกลับถูกตัดไปดื้อๆ
“แมร่งเอ้ย!”
ร่างสูงสบถลั่นก่อนจะถีบเกาอี้เก่าๆที่อยู่บริเวณนั้นระบายอารมณ์
อย่าให้กูรู้นะ ว่ามึงนัดใครไปเที่ยวกูจะกระทืบให้ตายคาตีนเลย เหี้ยเอ้ย แล้วกูแมร่งเป็นอะไรว่ะ ทำไมถึงหงุดหงิดขนาดนี้
ท่าทางผีเข้าผีออกของร่างสูงตกอยู่ในสายตาของรุ่นพี่ทั้งสี่โดยตลอด แต่ก็ไม่มีใครหาคำตอบได้ว่า หัวหน้าแผนกเป็นอะไรไปแต่มันไม่อยากหรอกนะของแบบนี้
“เหี้ยเอ้ย กูทำอะไรลงไปว่ะ” ร่างโปร่งมองหน้าจอโทรศัพท์แบบงงๆ เมื่อกี้เขาโทรหาไอ้โยธา โทรทำไม โทรเพื่ออะไรว่ะ
กูหนอกู ทำไมต้องโทรไปบอกไม่ให้มันมารอ กลัวมันมารอเก้อเหรอ กูเป็นเหี้ยอะไรว่ะเนี่ย
“ไอ้เหี้ย เอ้ย นี่มึงกำลังให้ผู้ชายหล่อๆอย่างกูสับสนเหรอว่ะ” เซฮุนสบถลั่นก่อนจะเดินออกจากแผนกไป
“เซฮุน”เสียงใสเรียกก่อนที่เจ้าของชื่อจะหันกลับไป
“อ้าว คยองซูมาแล้วเหรอ” เซฮุนยิ้มให้เพื่อนตัวเล็ก
“อืม เราไปกันหรือยัง ว่าแต่เซฮุน่ะว่างแน่นะ” คยองซูเอ่ยถาม
“ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ ”
“ก็ช่วงนี้ ใครๆก็รู้ว่าเซฮุน ต้องกลับบ้านพร้อมหัวหน้าแผนกโยธาทุกวันไม่ใช่เหรอ” เพื่อนตัวเล็กเอียงคอถาม
“เฮ้ย มั่วแล้ว ไม่มีหรอกน่า ไปเถอะ ถ้าค่ำแล้วคยองซูจะซื้อของขวัญให้ไอ้สำลีมันไม่ทันนะ” ร่างโปร่งเฉไฉ ก่อนจะลากเพื่อนตัวเล็กให้เดินไปด้วยกัน
“หึ แบบนี้สินะ ถึงไม่ให้กูมา” ร่างสูงที่แอบมองอยู่ขบกรามแน่น ก่อนที่เดินตามร่างโปร่งไป
“มาเร็วๆสิพวกมึง เบาๆด้วยนะเดี๋ยวแมร่งรู้ตัว” คริสกระซิบบอกเพื่อน พวกเขาแอบตาม จื่อเทาตั้งแต่ออกมาจากโรงฝึกแล้วและดูเหมือนว่า ข้อสันนิฐานของพวกเขามันจะเป็นจริงซะด้วย จื่อเทา มาหาเซฮุน คริสมีแววลางๆว่ามันจะมีอะไรๆสนุกๆให้ทำซะแล้วสิ
.......................TBC....................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น