“อร่อยไหม เซฮุน” คยองซูเอ่ยถามเพื่อน วันนี้เขาเรียนคลาสทำเค้กกับอาจารย์อี้ชิง ก็เลยเอามาให้เพื่อนชิมซะหน่อยเพราะเซฮุนน่ะ มันชอบของหวานเอามากๆ ขัดกับลุคเด็กซ่าช่างกลของเจ้าตัวเป็นที่สุด เพราะงั้นถึงจะชอบแค่ไหนแต่เซฮุนก็ไม่เคยคิดจะซื้อเค้กเลยสักครั้งมักจะอาศัยเค้กที่เขาทำตอนเรียนมากกว่า
“อร่อยสิ คยองซูทำทั้งทีไม่อร่อยได้ยังไง ถ้เป็นของไอ้หมาน้อย ป่านนี้คงได้โยนทิ้ง ฮ่าๆๆ” ร่างโปร่งบอกอย่างร่าเริงแต่ก็ไม่วายแขวะเพื่อนตัวเล็กอีกคนที่ป่านนี้คงไปนั่งบังคับชานยอลให้กินเค้กของตัวเองที่แผนกช่างยนต์
“เซฮุนอ่า ชอบว่าแบคอยู่เรื่อยเลย”
“ก็มันจริง แล้วนี่คยองซูไม่เอาเค้กไปให้ไอ้สำลีกินเหรอ” เซฮุนถามอย่างแปลกใจ ปกติมันเคยห่างกันที่ไหนไอ้คู่นี้
“ยังหรอก วันนี้ฉันจะไปค้างบ้านจงอินอยู่แล้วค่อยเอาไปให้ตอนเลิกเรียนก็ได้” คยองซูบอก
“ฮั่นแน่ๆ วันนี้วันศุกร์ นิเนาะ อิอิ” เซฮุนยิ้มล้อ แต่คนถูกล้อกลับก้มหน้าเพื่อซ่อนความอาย
ท่าทางยอกล้อของคนสองคน ทำให้หลายคนอดยิ้มตามไม่ได้ ถึงไม่รู้ว่าทั้งสองคนพูดอะไรกันแต่ท่าทางอายๆของคนตัวเล็กนั่นก็ทำให้หลายคนเดากันไปว่าคงเป็นอาการยอกล้อของคนรัก แต่กลับบางคน มันไม่ใช่!!
ซิ่วหมิ่นสะกิดลู่ห่านให้ดูหัวหน้าแผนกที่จ้องคนสองคนนั่นเขม็งตั้งแต่เข้ามา แววตาวาวโรจน์ที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนักกำลังจับจ้องไปที่สองคนนั่นอย่างไม่วางตา
“มันเป็นอะไรของมันว่ะ ทำหน้าอย่างกะเมียมีชู้” ลู่ห่านกระซิบ
“นั่นดิ หัวหน้าเราแมร่งแปลกๆว่ะช่วงนี้” ซิ่วหมิ่นกระซิบตอบ
แต่ยังไม่ทันที่สองคนจะกระซิบกันเสร็จ ร่างสูงของหัวหน้าแผนกโยธาก็ลุกขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แล้วเดินอาดๆไปที่โต๊ะที่ร่างโปร่งนั่งอยู่ทันที
ปัง!!!
เสียงทุบโต๊ะกำลังทำให้คนทั้งโรงอาหารแตกตื่น บรรยากาศที่ชวนอึดอัดอยู่แล้วยิ่งเพิ่มความอึดอัดขึ้นนับล้านเท่า
“หึ ยังนั่งทำหน้าระรื่นได้อีกนะ ไอ้หัวสี” เสียงทุ้มเอ่ยทัก
“แล้วมึงจะให้กูร้องไห้หรือไง กูอารมณ์ดีก็ต้องยิ้มสิ” อีกคนตอบอย่างไม่ใส่ใจ แต่ร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆกำลังเบิกตาโพลง พลางกำชายเสื้อเพื่อนไว้แน่น
ไม่นะ คยองซูยังไม่อยากตาย
“เซฮุน พอเถอะ เรากลับกันดีกว่าไหม” คยองซูดึงแขนเพื่อนด้วยแรงเท่าที่มี แต่อีกฝ่ายไม่ขยับสักนิด
“ไม่เป็นไรหรอกคยองซู ไม่ต้องกลัวนะ” เซฮุนปลอบเพื่อนก่อนจะดันคยองซูไปข้างหลัง
จื่อเทาแสยะยิ้ม ก่อนจะจับข้อมือเรียวของอีกคนไว้แน่น
“หึ ตัวเท่าลูกหมา ยังมีหน้าไปปกป้องแฟนอีกนะ มันจะทำได้สักกี่น้ำกัน” ร่างสูงบอกเสียงเข้ม พร้อมกับแรงบีบที่เพิ่มขึ้นจนข้อมือเริ่มเป็นรอยแดง
“แล้วมันหนักหัวมึงหรือไง กูรัก (เพื่อน) ของกู”
“ซะ เซฮุน” คยองซูกระซิบ
“เงียบน่า คยองซู อยู่เฉยๆก็พอ เดี๋ยวฉันจัดการเอง” ท่าทางของร่างโปร่งที่ลูบหัวร่างเล็กอย่างอ่อนโยนทำให้ผู้หญิงหลายคนถึงกับเคลิ้มไป แต่ก็มีบางคนนะที่ไม่สบอารมณ์เอาซะเลย
จื่อเทากระชากร่างโปร่งเข้าหาตัวก่อนจะกระซิบเสียงลอดไรฟัน
“ถ้าไม่อยากให้กูประกาศความสัมพันธ์ของเรา ตามกูมาดีๆ”
“ทำไมกูต้องเชื่อมึง”
“แล้วแต่นะ มึงก็รู้ว่าคนอย่างกูพูดจริงทำจริงเสมอ เอาสิ ถ้ามึงอยากให้คนทั้งสถาบันรู้ว่า กูเป็นผัวมึง ” ร่างสูงยกยิ้มอย่างเป็นต่อก่อนจะเดินนำออกไป
“โถ่เว้ย ไอ้เหี้ย” ร่างโปร่งสบถลั่น ก่อนจะเดินตามออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทำเอาทุกคนที่อยู่ในโรงอาหารมองเป็นตาเดียว
“มันกระซิบอะไรกันว่ะ” เฉินเอ่ยถาม
“กูจะรู้ไหมว่ะ ไอ้มหา แมร่ง กูงงว่ะสัด” คริสโวยวายพลางขยี้ผมที่จัดทรงมาอย่างดีเพื่อระบายความสงสัย จะถามใครก็คงไม่ได้เพราะไอ้ตัวต้นเหตุน่ะมันเดินออกไปแล้ว คนหล่อเครียด
“แล้วนี่มุงอะไรกันว่ะ เดี๋ยวเอาเงิงเฉาะหัวเลยแมร่ง” เมื่อหาที่ระบายอารมณ์ไม่ได้ประชาชนตาดำๆผู้อยู่ในโรงอาหารทั้งหลายจึงกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของคริสไปโดยปริยาย
หลังโรงฝึก
“มึงพากูมานี่ทำไม” เซฮุน ถามใครๆก็รู้ว่าหลังโรงฝึกคือฐานทัพของพวกโยธา แมร่งมันจะหลอกกูมาฆ่าปาดคอเปล่าว่ะ
“กูก็แค่อยากตกลงกับมึง”
“เรื่องอะไร เท่าที่จำได้เราไม่มีอะไรที่ต้องตกลงกัน” ร่างเพรียวแหวลั่น
“ทำไมจะไม่มี ก็เรื่อง คืนนั้นไง”
“คืนไหน กูไม่เห็นจำได้เลยว่า มีคืนนั้นอะไรนั่นกับมึง”
“หึ มึงอย่ามาแกล้งทำเป็นลืม!!” ร่างสูงตะคอกก่อนจะกระชากไหล่ของอีกคนเข้าหาตัว
“กูไม่ได้แกล้ง กูลืมไปแล้ว เรื่องเหี้ยๆแบบนั้นกูไม่อยากจำให้รกสมองหรอก” เซฮุนบอกก่อจะจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างท้าทาย
“นี่มึงบอกว่า การนอนกับกู เป็นเรื่องเหี้ยๆงั้นเหรอ” จื่อเทาตะคอกพลางบีบไหล่ของเซฮุนแน่นขึ้น
“ก็เออสิว่ะ มึงจะให้ดีใจโห่ร้อง หรือไง สำหรับกูการนอนกับมึงเป็นเรื่องที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิต!!” ร่างเพรียวตะคอกกลับ
จื่อเทากำลังโกรธ
แต่ไม่รู้ว่าโกรธเพราะอะไรกันแน่ระหว่าง โกรธที่คนตรงหน้ากล้าตะคอกเขา กับโกรธที่เซฮุนบอกว่าการนอนกับเขาเป็นเรื่องเหี้ยๆ
“หึ รังเกียจกูมากเลยสินะ”
“เออสิ กูเป็นผู้ชายนะสัด ให้กูดีใจหรือไงที่นอนกับมึง”
“ดี ถ้ามึงรังเกียจกูกะตามมึงไปทุกที่ กูเริ่มจะสนุกแล้วสิ โอเซฮุน” ร่างสูงกระซิบเสียงแหบพร่า ก่อนจะเลียที่หูของร่างโปร่งเบาๆ
“ไอ้เหี้ย อื้ออออ” เสียงกรนด่าถูกกลืนหายไปลำคอของอีกนทันทีที่จื่อเทากดริมฝีปากลงมา จูบที่มีแค่ความรุนแรงและเอาแต่ใจกำลังทำให้เซฮุนขาดอากาศ มือเรียวทุบไปบนแผ่นหลังกว้างแต่ดูเหมือนว่า ร่างสูงจะไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด
“ไอ้เหี้ย !!”
พลั๊ก!!! ไม่พูดเปล่าเซฮุนประเคนหมัดซ้ายเข้าที่มุมปากของจื่อเทาเต็มๆ
ถุย!! น้ำลายที่ปนสีแดงนิดๆ ถูกถ่มออกมาก่อนที่ร่างสูงจะตวัดมองอีกคนด้วยตาวาวโรจน์
“มึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงกล้าต่อยกู” ร่างสูงบอกเสียงเข้มก่อนจะคว้าคอเสื้อของอีกฝ่ายมากำไว้แน่น เซฮุนแสยะยิ้มกอ่นจะจ้องด้วยแววตาที่โกรธจัดไม่ต่างกัน
“กล้าไม่กล้ากูก็ต่อยมึงไปแล้ว คนอย่างโอเซฮุน ไม่เคยกลัวใคร!!”
“หึ ” จื่อเทายกยิ้ม จนเซฮุนแปลกใจ ไอ้เหี้ยนี่ มันเป็นบ้าเปล่าว่ะ เดี๋ยวโกรธเดี๋ยวยิ้ม
“แน่จริง ก็เข้ามา กูพร้อมเสมอ” ร่างโปร่งท้าทาย
“หึ” จื่อเทายิ้ม ก่อนจะประกบปากลงมาอีกครั้ง จนร่างโปร่งได้แต่เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
“อื้ออออออออ” มือเรียวทั้งทุบทั้งพลัก ทั้งดันแต่ร่างสูงกลับไม่สะทืนเลยเลยสักนิด ซ้ำเรียวลิ้นช่ำชองก็กำลังกวาดต้อนให้เซฮุนพ่ายแพ้ รสจูบที่จาบจ้วงและรุนแรงทำให้ร่างเพรียวเข่าอ่อน จนร่างสูงต้องรวบเอวไว้แน่น จื่อเทายกยิ้มก่อนจะเปลี่ยนมาซุกไซ้ที่ซอกคอระหงส์ กลิ่นที่เหมือนกับแป้งเด็กของเซฮุนทำให้ สติของร่างสูงเริ่มจะขาดหายไป มือหนาลากไล้เข้าไปในเสื้อก่อนจะไล้วนยอดอกของอีกคน เซฮุนเบิกตาโพลงก่อนจะดิ้นหนีสัมผัสที่จาบจ้วงนั่น
เพลี๊ยะ!!!
จื่อเทาเหมือนได้สติทันทีมือเรียวพาดลงบนแก้มขวา
“แฮ่กๆ ไอ้เห้ย มึงๆๆ” เซฮุนหอบไปด่าไป ก่อนจะตวัดสายตามองอย่างเอาเรื่อง แต่อีกคนกลับยังคงยิ้ม
“โอ้ย!! กูเจ็บนะสัด” ร่างโปร่งแหวลั่น เมื่อคนตัวสูงดูดหนักๆตรงซอกคอ
“พูดกับผัวให้มันเพราะๆหน่อย ไม่ได้หรือไง มึงน่ะ” จื่อเทาบอกก่อนจะได้สายตาโกรธจัดตอบกลับมา
“เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าจะลืมเรื่องทั้งหมด” เซฮุนบอก
“กูบอกตอนไหน มีแค่มึงนั่นแหล่ะ ที่พูดเองเออเอง จำไว้นะ กูไม่มีทางลืม แล้วก็จะไม่ยอมให้มึงลืมด้วย มึงเป็นของกู อย่าให้กูไปเจอว่ามึง ไปกินเค้กกุกกิ๊ก กับไอ้เหี้ยนั่นอีก ไม่อย่างนั้น มึงสองคนตายทั้งคู่ มันน่ะตายคาตีน แต่มึงรับรองว่าตายคาเตียงแน่ที่รัก”
“ไอ้ๆๆ เว้ย!!” ร่างโปร่งสบถลั่น
“กูบอกว่าพูดกับผัวเพราะๆ หน่อยสิว่ะ ”
“ไอ้เหี้ย กูไม่ใช่เมียมึง สัด ออกไปไกลๆกูเลยนะ”
จื่อเทามองร่างโปร่งที่ยังอยู่ในอ้อมกอด ก่อนจะหัวเราะร่วน ความหงุดหงิดที่เขาหาคำตอบไม่ได้ตลอดสามวันเหมือนหายไปได้ง่ายๆเพียงแค่ได้แหย่คนตรงหน้า ท่าทางวางกล้ามโวยวายของเซฮุนที่เมื่อก่อนมองว่ามันโคตรน่าหมั้นไส้ แต่ตอนนี้ดูๆไปมันก็เพลินดี อารมณ์นี้ ใช่ว่าจะตกหลุมรักผู้ชายด้วยกันแล้วหรอกนะ แค่รู้สึกว่า มีไอ้หัวสีนี่อยู่ใกล้ๆมันก็สนุกดี ก็เท่านั้น
“ป่ะกลับเหอะ” ร่างสูงบอกก่อนจะลากแขนร่างเพรียวออกมา
“กลับไหนว่ะ” เซฮุนที่ทั้งดิ้นทั้นตี ถามขึ้น
“กลับบ้านไง”
“แต่นี่มันยังไม่เลิกเรียนเลยนะ เดี๋ยวแมร่งก็โดนดีทั้งคู่หรอก”
“ห่วงผัวเหรอจ๊ะ”
“ใครห่วงมึง กูห่วงตัวเองเว้ย ถ้าอาจารย์ ซูโฮ รู้เข้าล่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า วันนี้กูเบื่อไม่อยากเรียนแล้วกูจะไปนอนดูทีวีที่ห้องมึง”
“ห๊ะ ไอ้เหี้ย ปล่อยสิมึงจะลากกูไปไหนเนี่ย กูไม่ไป ได้ยินไหมสัด!!”
สองคนที่กึ่งลากกึ่งจูงกันออกไป ท่ามกลางเสียงโวยวายของร่างโปร่งและเสียงหัวเราะดังลั่นของร่างสูงกำลังทำให้ คนที่บังเอิญเดินมาพบกับเหตุการณ์ประหลาดมหัศจรรย์ ของโลก อ้าปากค้าง
“มะ มึงเห็นอย่างที่กูเห็นไหมเฉิน” ซิ่วหมิ่นถามเพื่อนเสียงเบา
“กูคิดว่ากูเห็นนะ” เฉินตอบไม่เต็มเสียงนัก เมื่อกี้เขาเห็น …เห็น จื่อเทา จะ จูบ กับโอเซฮุน แถมแมร่งจูบกันดูดดื่มอย่างกับจะกินปากกัน ไม่พอมันยังเรียกกัน ผัวเมียด้วย เหี้ย นี่มันเรื่องเหี้ยอะไรว่ะ
“ต้องไปบอกพวกไอ้คริส!!” สองเพื่อนซี้ตะโกนขึ้นแทบจะพร้อมกันก่อนจะรีบวิ่งไปรายงานรองหัวหน้าแผนกทันที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น