จื่อเทาแอบมองคนสองคนที่จูงมือกันเข้าร้านโน้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น พลางขบกรามแน่น ความไม่พอใจที่เขาเองก็อธิบายไม่ได้กำลังทำให้เขาแทบอยากจะไปกระชากคนสองคนออกจากกัน
เหี้ยเอ้ย กูเป็นอะไรของกูว่ะ
แม้ว่าอยากจะเข้าไปกระชากเซฮุนออกมาแค่ไหนแต่ก็ทำได้แค่มองเพราะความสับสนที่มีอยู่ในใจมันมากเกินไป เขาไม่สามารถหาเหตุผลให้ตัวเองว่า มาที่นี่ทำไม ทำไมต้องแอบมา
“เหี้ย พวกมันทำอะไรกันว่ะ” ร่างสูงสบถลั่นเมื่อเห็นว่า เซฮุนยื่นหน้าเข้าไปไกลกับร่างเล็กจนแทบจะหอมแก้มกันอยู่แล้ว จื่อเทากำหมัดแน่นก่อนจะทิ้งเหตุผลทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลังแล้งเดินไปกระชากร่างโปร่งออกมาทันที
“ใครว่ะ!!” ร่างโปร่งแหวลั่น
“กูเอง” ร่างสูงตอบก่อนจะจ้องคนทั้งสองเขม็ง
“เฮ้ย มึงมาได้ไงว่ะ!!!”
“ทำไม กูมาไม่ได้หรือไง มึงมาทำอะไรทำไมไม่อยากให้กูมา ห่ะ” ร่างสูงตะคอกก่อนจะบีบหัวไหล่มนแน่น จนเซฮุนนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“อ่ะ เอ่อ คุณจื่อเทา ครับ” คยองซูที่เงียบมานานเอ่ยตะกุกตะกัก
“กูใช้ให้มึงพูดเหรอห่ะ!!” ร่างสูงตะคอกเสียงดังจนคนแถวๆนั้นเริ่มจะหันมามอง
“มึงตะคอกคยองซูทำไม” ร่างโปร่งบอกเสียงลอดไรฟันก่อนจะสะบัดตัวออกจากจื่อเทา แล้วจับมือคยองซูไว้แน่น
“ทำไม มึงปกป้องกันเหรอ รักมันมากนักหรือไง!!!”
“เออ แล้วมึงจะทำไม”
สองคนจ้องหน้ากันอย่างท้าทาย คยองซูได้แต่กะตุกแขนเพื่อนยิกๆ เพื่อเรียกสติ
ฮื่อๆๆ จงอินอยู่ไหน ช่วยคยองซูด้วย คยองซูยังไม่อยากตาย
“คะ คุณจื่อเทา ครับ อย่าโกรธเซฮุนเลยนะ คือว่า เซฮุนพาผมมาเลือกซื้อของขวัญวันเกิดให้จงอินน่ะครับ” คยองซูเอ่ยทำลายความเงียบอย่างไม่กลัวตาย???
“จงอิน ใครอีกล่ะ” ร่างสูงถามเสียงเข้ม คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงก่อนจะตอบเสียงเบา
“จะ จงอินเป็นแฟนผมเองครับ พอดีว่าพรุ่งนี้วันเกิดจงอิน ผมก็เลยชวน เซฮุนมาเป็นเพื่อน”
“นายไม่ได้เป็นแฟน หมอนี่เหรอ” จื่อเทาเอ่ยถามคนตัวเล็ก
“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่” ร่างเล็กส่ายหน้าอย่างเป็นเอาตาย
“หึ งั้นเหรอ แล้วก็ไม่บอก” ร่างสูงยกยิ้มก่อนจะมองร่างโปร่งที่ยืนหน้างออยู่ข้างๆ
“ เซฮุน ถ้าเซฮุนไม่ว่างเราไม่กวนก็ได้นะ ไปกับคุณจื่อเทาเถอะ” คยองซูบอกเพื่อนเบาๆ
“ไม่ได้นะ เรารับปากเอาไว้เราต้องช่วยสิ ส่วนใครที่ไม่ได้รับเชิญน่ะ กลับไปได้แล้ว เกะกะ” ประโยคแรกบอกเพื่อนส่วนประโยคหลงคงไม่ต้องบอกว่ากำลังพูดกับใคร
“นี่คยองซู ไม่ต้องเรียก กู เอ่อ ฉันว่าคุณหรอก เรียก จื่อเทาก็พอ งั้นเดี๋ยวเลือกของเสร็จแล้ว ฉันเลี้ยงข้าวด้วย เอาไหม” จื่อเทาพูดกับคยองซูด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณมากนะ จื่อเทา” คยองซูยิ้มตอบ
“ไม่เป็นไรหรอก ไปกันเถอะ”
เซฮุนมองสองคนที่ยืนยิ้มให้กันอย่างไม่พอใจ แล้วเขาไม่พอใจอะไรล่ะ ไม่พอใจที่ร่างสูงตามมาเกะกะหรือไม่พอใจ ที่ร่างสูง ยิ้ม ให้ “คนอื่น” กันแน่
“จื่อเทา ชอบทานของหวานไหม”ร่างเล็กเอ่ยถามหลังจากที่ทั้งสามเข้ามานั่งในร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“ก็พอกินได้ ทำไมเหรอ”
“งั้นเอานี่ไปสิ เราให้ ถือว่าเป็นของขวัญรับเพื่อนใหม่ คุกกี้นี่เราทำเองนะ” คุกกี้ห่อเล็กๆถูกยื่นมาตรงหน้าก่อนที่ร่างสูงจะรับไว้
ดีเหมือนเก็บไว้กินตอนดูการ์ตูน
“ขอบใจนะ”
“เอ๊ะ นี่มันหกโมงแล้วนี่นา เราต้องกลับแล้วล่ะไม่งั้น จงอินต้องสงสัยแน่เลย เสียดายจัง ” ร่างเล็กบ่นอุบ
“ไม่เป็นไรหรอกเอาไว้ วันหลังเดี๋ยวมากันใหม่” จื่อเทายิ้มตอบ
“อืม งั้นเราไปนะ จื่อเทา เซฮุน” คยองซูบอกเพื่อนก่อนจะเดินออกจากร้านไป
“ชอบเหรอ” เสียงของคนที่เงียบมาตลอดสองชั่วโมงดังขึ้น จื่อเทาเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
ชอบ ชอบอะไรว่ะ
“อะไร”
“คยองซูน่ะ มึงชอบเหรอ”
“อืม ก็น่ารักดี” จื่อเทาตอบด้วยรอยยิ้ม แต่คนฟังกลับหน้าตึง
“แต่คยองซูมีแฟนแล้ว”
“แล้วไงว่ะ มีแฟนแล้วมันเกี่ยวอะไร” จือเทาถามด้วยความสงสัย มันเป็นอะไรของมันว่ะ เกี่ยวอะไรกับแฟนคยองซู ก็เขาชอบ คยองซูแบบเพื่อน มันต้องเกี่ยวกับแฟนด้วยหรือไง
“มึงแมร่งเหี้ยกว่าที่กูคิดอีกนะ!!” ร่างโปร่งแหวลั่นก่อนจะเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้ร่างสูงนั่งงงกับถุงคุกกี้
ตกลงกูทำอะไรผิดว่ะ
“ฮวาง จื่อ เทา” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกก่อนที่รุ่นพี่ทั้งสี่จะเดินเข้ามาในร้าน
“อ้าว พวกพี่มาได้ไงเนี่ย”
“จื่อเทา น้องรัก มึงมีอะไรจะบอกพวกกูไหม” คริสถามเสียงเข้ม ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“บอก บอกอะไร พี่ไม่มีนิ”
“อย่ามาไขสือน่า พวกกูเห็นหมดแล้ว ว่ามึงมากับใคร” ลู่ห่านบอกก่อนจะจ้องรุ่นน้องด้วยสายตานิ่งๆ
“แล้วไงล่ะพี่ ก็เพื่อนกัน แหม” จื่อเทาตอบก่อนจะเสมองแก้วน้ำที่วางอยู่ข้างๆ ทำไมกูเหมือนพวกเด็กทำผิดที่โดนพ่อแม่จับได้แบบนี้ว่ะ
“มันจะธรรมดามาก ถ้าเพื่อนที่มึงมาด้วย ไม่ใช่ เด็กช่างกลที่มึงเคยประกาศว่าจะเหยียบมันจมตีน” คริสบอก
“ใช่ๆ แล้วคู่อริที่ไหน แมร่งจะจูบกันดูดดื่มขนาดนั้นว่ะ” ซิ่วหมิ่นโพล่งออกมาโดยที่เฉินตะครุบปากไว้ไม่ทัน
“นี่พวกพี่..”
“เออ พวกกูเห็น มึงมีอะไรจะสารภาพก็บอกมา พวกเราไม่เคยมีความลับต่อกัน ไม่ใช่เหรอว่ะ” ลู่ห่านคาดคั้น
“ก็ผมไม่รู้จะบอกพวกพี่ยังไง”
“ก็บอกความจริงไง ยากตรงไหน” เฉินที่เงียบมานานเอ่ยขึ้น
“เฮ้อ ก็ได้ๆ ผมบอกก็ได้” จื่อเทาตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ พี่ๆฟัง ทั้งเรื่องที่ร้านเหล้า เรื่องที่หลังโรงฝึกแล้วก็เรื่องวันนี้
“สรุปว่า มึงชอบมัน” ลู่ห่านสรุป
“เฮ้ย บ้าเหรอพี่ผมบอกตอนไหนว่าผมชอบมัน”
“มึงบอกกูทุกตอนนั่นแหล่ะ สัด ทีไอ้เรื่องตีกับชาวบ้านเนี่ยฉลาดนัก แต่พอเรื่องความรักเสือกโง่ฉิบ” คริสตะคอก นี่ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นหัวหน้าแผนกนะจะตบกะโหลกให้หายโง่เลย
“ผมเนี่ยนะ ชอบไอ้หัวสีนั่น บ้าเถอะ”
“ไม่ได้บ้าเว้ย ไอ้ที่มึงทำทั้งหมดเนี่ย เขาเรียกว่า หึง เข้าใจไหมว่ะ ว่ามึงหึง ไอ้หัวสีนั่นน่ะ”คริสย้ำ แต่กลับทำให้จื่อเทาอ้าปากค้าง
บ้าน่า กูเนี่ยนะ ชอบ ไอ้หัวสี
“มีอะไรให้พวกกูช่วยก็บอกแล้วกัน แต่มึงตอนนี้กูว่ามึงตามไปง้อเมียมึงโน่นไป งอนกลับบ้านไปแล้วมั้งนั่น” ลู่ห่านบอก
“ง้อ ทำไมต้องง้อว่ะพี่”
“โอ้ยน้องกู มึงซื่อบื้อไปนะสัด” ซิ่วหมิ่นสถบ
แน่ะ หลอกด่ากูอีกไอ้พี่เหี้ยนิ
“มึงไม่เห็นหรือไงว่าเมียมึงเดินหน้างอออกไปจากร้านเมื่อกี้น่ะ รีบตามไปสิว่ะ” คริสบอก
จื่อเทาโค้งให้รุ่นพี่นิดหน่อยก่อนจะวิ่งออกจากร้านไป ถึงจะไม่รู้ก็ตามที ว่าทำไมเขาต้องไปง้อ แต่ว่าพอนึกถึงหน้า เซฮุนตอนนั้นแล้วใจมันหวิวแปลกๆ
“ไอ้เหี้ยแมร่ง เว้ย กูเป็นอะไรว่ะ” เซฮุนสบถ ก่อนจะเดินเตะโน่นเตะนี่ไปเรื่อยเพื่อนระบายอารมณ์ ทำไมถึงไม่พอใจ ไม่พอใจเอามากๆที่อีกฝ่ายบอกว่าชอบคยองซู กูเป็นอะไรของกูว่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลยสักนิด
“มึงไปไหนมาเนี่ย ปล่อยกูรอตั้งนาน” ร่างสูงเอ่ยถาม
“มึงมาได้ไงเนี่ย”
“ก็นั่งรถมา มึงออกมาก่อนกูตั้งนานทำมาถึงเพิ่งมาถึง”
“เกี่ยวไรกับมึงล่ะ หลีกกูจะเข้าห้อง” ผลักคนที่ยืนขวางประตูออกก่อนที่มือเรียวจะไขกุญแจเข้าห้อง
“มึงเข้ามาทำไมเนี่ย ดึกแล้วกลับบ้านมึงไปสิ” ร่างโปร่งไล่ อีกคนกลับไม่สนใจสักนิด กลับเดินไปเปิดทีวีดูการ์ตูนเรื่องโปรดหน้าตาเฉย
“นี่ มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”
“รู้ ทำไม คนเป็นผัวจะมาค้างห้องเมียตัวเองไม่ได้ไง”
“มึงจะบ้าเหรอมึงจะมาค้างทีนี่ได้ยังไง”
“ได้ไม่ได้ก็มาแล้วล่ะจ๊ะ เมียจ๋า ครึๆๆ คืนนี้เตรียมตัวเป็นเมียผัวอีกรอบเลยนะจ๊ะ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น